Welcome to the Sunset Strip - część 9

Julia:

  - Kurwa, masz się do niej nie zbliżać, rozumiesz?

  - Ja pierdolę... I kto to mówi? Zostawiłeś ją tam samą. Wiesz co jej się mogło stać? - Obudziła mnie jakaś żywa dyskusja. Otworzyłam delikatnie oczy, żeby zorientować się w sytuacji... Axl i Duff. 

Nie poruszyłam się jednak. Leżałam na kanapie i czekałam na jej dalszy ciąg.

  - Bo byłem pijany, ale to chyba nie powód, żebyś mi ją odbił. Ja się budzę, a wy sobie leżycie za rączkę, no kurwa! I co jeszcze? - wysyczał przez zęby blondyn.

  - Ty niczego kurwa nie rozumiesz. Koleś chciał ją zgwałcić. - Rudy pokręcił głową, a McKagan spojrzał na mnie jakby z przerażeniem. Zacisnęłam mocniej szczękę, a moje oczy zaczęły stawać się szkliste. Duff podszedł do mnie szybkim krokiem i usiadł na brzegu kanapy.

  - To ty już nie śpisz? - spytał zażenowany.

 - No jak widzisz - warknęłam podnosząc się, ale kiedy chciałam wstać McKagan złapał mnie mocno za rękę - Zostaw!

  - Julie... Musimy porozmawiać. Ja zachowałem się jak ostatni kretyn, wiem. Ale ja naprawdę nie chciałem, przepraszam. - Zerknął na mnie z miną zbitego psa i spróbował mnie objąć. 

  - I po co to zbędne pierdolenie? Zapomniałeś o mnie! - Odepchnęłam go z całej siły i zdenerwowana pobiegłam do łazienki zatrzaskując za sobą drzwi. Chciałam być sama, a łazienka była w tej ruderze jedynym miejscem, które mi na to pozwalało. Z domu nie miałam ochoty jeszcze wychodzić. 

Jak się można było domyślić po chwili usłyszałam walenie do drzwi.

  - Otwórz...

  - Spierdalaj - rzuciłam siadając przy ścianie.

  - Nie. Mogę tu siedzieć do usranej śmierci. - Cóż za stanowczy ton głosu! - Chcę się tobą zająć... - Brzmisz żałośnie McKagan. 

  - No właśnie mi pokazałeś jak się potrafisz mną zająć. - Zaśmiałam się kpiąco, ale wcale nie poprawiło mi to humoru.

  - Wiem, kurwa, wiem. Ale daj mi jeszcze jedną szansę. Błagam, otwórz. - Milczałam. Co? Miałam mu otworzyć, rzucić się na szyję i udawać szczęśliwą? Na samą myśl chciało mi się rzygać. Coraz częściej zastanawiałam się nad tym czy czegoś nie wynająć, tyle że z chłopakami czułam się w tej dżungli jakoś tak... bezpieczniej. Takie miałam przynajmniej wrażenie. Do wczoraj.

Znów dało się usłyszeć pukanie do drzwi. Zignorowałam je.

  - No chodź... Zrobię nam śniadanie...

  - Smacznego. 

  - Julie, skarbie... Tamtego idiotę, który... - Tu się zatrzymał. - Chciał cię skrzywdzić, to jak spotkam to mu tak przypierdolę, że już się nie podniesie!

  - Łohohoh! Cóż za bohater! - zawołałam z ironią.

McKagan chyba kopnął w drzwi i gdzieś poszedł. Po chwili jednak wrócił.

  - A ze mną porozmawiasz? - Pomyłka, tym razem swoich sił próbował kolejny idiota.

  - Ale o czym? - prychnęłam. 

  - Jeszcze nie wiem. Jakiś temat się nasunie, no nie?

  - Tylko zmarnujesz swój czas.

  - Mogę marnować, całymi dniami to robię. 

Przekręciłam zamek i wpuściłam Rudego do środka, po czym z powrotem zatrzasnęłam drzwi. Axl usiadł na podłodze i uśmiechnął się do mnie pogodnie.

  - I nie przyszedłeś usprawiedliwiać Duffa? - spytałam po dłuższej chwili.

 - Nie. To znaczy wysłał mnie w tym celu do ciebie, ale nie chce mi się usprawiedliwiać tego alkoholika. Poza tym chyba nie chcesz o tym gadać, no nie? - Spojrzał na mnie badawczo. Pokiwałam tylko głową i usiadłam koło niego.

  - I... Co teraz? - Westchnęłam po chwili ciszy. Axl wyciągnął z kieszeni kawałek papieru i długopis. Popatrzyłam na niego zdziwiona.

  - Napiszę piosenkę. Skoro mamy tu jeszcze trochę posiedzieć to przynajmniej zrobię coś produktywnego. Szkoda tylko, że na trzeźwo...

  - Wiesz - zaczęłam wstając z podłogi i podchodząc do szafki - Znalazłam tu kiedyś dwa Nightrainy. O, jeszcze są. Chyba ktoś sobie zrobił zapasy. - Wzruszyłam ramionami, po czym uniosłam jeden kącik ust do góry. 

  - Steven - rzuciliśmy jednocześnie, po czym zaśmialiśmy się krótko.  

Sięgnęłam po dwie butelki i podałam jedną Rudemu. Chłopak upił z niej dość sporo łyków, po czym odstawiając butelkę na podłogę wziął się najwyraźniej za pisanie. Po kilkunastu minutach kreślenia czegoś na kartce, zaczął nucić coś pod nosem.

  - I been lookin' for a trace... Lookin' for a heart... Lookin' for a lover in a world, that's much too dark. You don't want my love... - Tu się zatrzymał i podrapał po głowie.

Wzięłam łyka Nightrain'a i dokończyłam:

  - You want satisfaction... 

Chłopak zerknął na mnie, po czym szybko dopisał owe słowa do tekstu.

  - Dobrze nam idzie. - Wyszczerzył się, po czym ciągnął dalej: - You don't need my love... 

  - You gotta find yourself another, piece of the action, yeah! - Rzeczywiście, po alkoholu słowa jakoś same przychodziły mi do głowy.

     W międzyczasie oczywiście ktoś musiał dobijać się do drzwi. Najczęściej był to Steven, który miał nagłą potrzebę pęcherza, ale ignorowaliśmy każdego. W końcu to facet, może się odlać gdzie chce.

Godzinę potem mieliśmy już całą piosenkę. Byłam zdumiona jak szybko nam poszło. Teraz był czas na odśpiewanie. Oparłam się wygodniej o ścianę i delektowałam uszy cudowną chrypką Rose'a. 

  - Kurwa, mamy to! - krzyknął  Axl i unosząc dumnie głowę do góry uśmiechnął się triumfalnie. 

  - Wychodzimy już?

  - O tak, proszę. Tyłek mnie boli - stęknął i rozmasował swoje cztery litery.

Kiedy wyszliśmy, wszyscy domownicy stali pod drzwiami i spoglądali na nas jak na kosmitów.  

  - Julie... Porozmawiamy? - zapytał od razu Duff. Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała go wysłuchać. Chwyciłam go za rękę i ruszyłam do wyjścia. 

Kamila:

   Siedziałam na łóżku i brzdąkałam sobie na gitarze. Chłopcy w salonie komponowali jakąś melodię i szło im chyba całkiem nieźle.

W pewnym momencie do pokoju wpadł jednak Saul i rzucił się na łóżko. Ja nadal nie przestawałam grać. 

  - Odłóż... - powiedział z przekąsem i przysunął się do mnie. Poczułam ciepłe powietrze na swojej szyi. Uśmiechnęłam się lekko i odwróciłam powoli do tyłu. Odgarnęłam jego niesforne kosmyki włosów z czoła i zatopiłam się w jego czekoladowych tęczówkach.

  - Slash, właściwie to za co ty mnie niby lubisz? - spytałam z czystej ciekawości. Mulat uśmiechnął się lekko i cmoknął mnie w usta. Na jednym pocałunku chyba miało się nie skończyć, ale postanowiłam go odepchnąć. - Za co?

  - Za wszystko. Za twoje poczucie humoru, za uśmiech, za szczerość, za urodę.

Parsknęłam śmiechem. 

  - I jest jeszcze jeden powód, za który bardzo, ale to bardzo cię lubię - powiedział i obdarzył mnie szczerym uśmiechem. Spojrzałam na niego pytająco.

  - Za to, że jesteś sobą. Wygadaną, oryginalną i nieziemsko seksowną Camille - mruknął z zadowoleniem. Przytuliłam go mocno i położyłam się obok niego.

Przy Hudsonie czułam się zajebiście dobrze. Praktycznie nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak teraz. Ufałam mu i po tych wszystkich jego czułych słowach, wiedziałam, że coś dla niego znaczę. Przynajmniej taką miałam nadzieję.

Pamiętam jak pierwszy raz go zobaczyłam. Siedział na kanapie bez koszulki i ze spuszczoną głową pogrywał coś na gitarze. Już wtedy wiedziałam, że to mój ideał. Oczywiście charakter też jest ważny, ale jego pocieszne i poczciwe oczy mówiły same za siebie. No i nie myliłam się. Slash potrafi być czuły, ale też znajduję w nim osobę, z którą się świetnie bawię. 

  - Masz ochotę na seks? 

Jego ciut za duży popęd seksualny przemilczę.

  - No ba... 

Duff:

     Tłumaczyłem się przed Julie już dobre dwadzieścia minut, a ona nie raczyła na mnie nawet spojrzeć. Szła przed siebie szybkim krokiem i udawała nieobecną. 

  - Dlaczego nic nie mówisz? Powiedz coś, błagam.

  - Zrozum. - Przystanęła gwałtownie i odwróciła się w moją stronę. - Wczorajszy dzień był dla mnie koszmarny. Wołałam cię, krzyczałam o pomoc, ale ty... - Tu wbiła swój palec w mój tors. - Ty się nie zjawiłeś. A później... Zobaczyłam cię jak sobie smacznie spałeś na tym materacu z pijackim uśmiechem wymalowanym na buzi! - krzyknęła, tyle że już ze łzami w oczach.

  - Julie, słonko, tylko nie płacz. Przepraszam cię, przepraszam. - Przytuliłem ją mocno do siebie, ale jej szloch stawał się tylko coraz głośniejszy. Czułem się idiotycznie.  

  - Daj mi trochę czasu, dobra?

  - Oczywiście, ile tylko chcesz! Ale powiedz...Wybaczysz mi?

  - Mhm. - Odetchnąłem z ulgą. 

No McKagan, nie spieprz tego!