niedziela, 13 sierpnia 2017

Wake up... time to die! [46]








~Z perspektywy Camille~


      Kiedy występ Gunsów chylił się już ku końcowi, postanowiłam zakończyć dzisiejsze zdjęcia, gdyż zrobiłam ich już całkiem sporo i wróciłam za scenę. Wzrokiem odszukałam szybko swoją przyjaciółkę i podszedłszy bliżej, przykucnęłam naprzeciwko niej. Dopiero wtedy uniosła spuszczoną do tej pory głowę i zerknęła mi prosto w oczy, dzięki czemu mogłam z łatwością odczytać, że coś poważnie ją trapi. A jej przylot nie miał na celu zwykłych odwiedzin, to było bardziej niż pewne. 
      Nie zaczęłam od pytania 'Co się dzieje?', wiedziałam, że sama niedługo pęknie i zacznie mówić. Oczywiście wcześniej będzie ze sobą walczyła, bo przecież musi zgrywać twardą laskę, ale koniec końców wyżali mi się, czego naturalnie nie będę jej miała za złe. Dobrze wiemy, że tylko na to czekałam. I nie, nie robiłam tego, żeby się nad nią "poznęcać" czy uzyskać jakąś satysfakcję z tego, że inicjatywa nie wyjdzie ode mnie. Byłam po prostu zdania, że jeśli człowiek sam przezwycięży swoją dumę i zda się na przyjaciela czyniąc go słuchaczem, będzie mu później lżej na duszy, natomiast jego wyznania będą zwyczajnie szczersze i bardziej obszerne. 
   - Pokażę ci zdjęcia, jakie zrobiłam - powiedziałam, nie pytając czy ma na to ochotę i usiadłszy obok niej, ściągnęłam aparat z szyi i zaczęłam go przeglądać. - W sumie dzisiaj każdemu z nich udało mi się zrobić fajne ujęcie - kontynuowałam nie zważając na fakt, że spojrzenie blondynki znowu powędrowało na ziemię. 
   - O, to jest niezłe, nie? - zagaiłam szturchając ją lekko. 



Dziewczyna spojrzała na obiektyw i zmusiła się do lekkiego uniesienia kącika ust do góry. 
   - Model - skomentowała, na co ja skinęłam głową z uśmiechem. 
  - To lepiej patrz na tego. Czy ty widzisz te emocje wymalowane na jego twarzy, czy ty to widzisz?! - nabijałam się. Tym razem parsknęła śmiechem, co oczywiście mnie ucieszyło. Dzięki za pomoc, Hudson!



   - Wczuł się chłopak!
  - O taak. I ten też - dodałam, pokazując jej następnie zdjęcie Popcorna.


   - Ten to chyba raczej zasnął - zadrwiła. 
   - No cóż, zdarza się. Za to ten jak zwykle pełen profesjonalizm!


   - Zaraz, zaraz! - Dziewczyna przybrała minę pełną zaskoczenia i chwyciła mnie mocno za rękaw. - Czy ja widzę na tym zdjęciu uśmiech?!
Otworzyłam szeroko buzię patrząc jej prosto w oczy.
   - O rany, chyba mamy zwidy! Izzy Mroczny Stradlin jest wesoły! 
Pobyłyśmy jeszcze poważne przez parę sekund, po czym w tym samym momencie wybuchnęłyśmy krótkim śmiechem. - W przeciwieństwie do innych... - mruknęłam i tym razem pokazałam jej zdjęcie Rudego. 



Blondynka wyraźnie spochmurniała, toteż odłożyłam aparat na bok i zaczęłam jej się bacznie przyglądać. 
   - Specjalnie to zrobiłaś - wymamrotała po chwili, ale udałam, że nie mam pojęcia o czym mówi. W gruncie rzeczy faktycznie moje taktyki miały pewne podłoża psychologiczne. Może minęłam się z powołaniem?    - Wiesz czemu jest taki wkurwiony? - zapytała mnie, ale nie dlatego że sama tego nie wiedziała. Chciała sprawdzić czy ja wiem. Ona wyraźnie znała odpowiedź. 
Wzruszyłam niedbale ramionami. 
   - Chyba każdy byłby wkurwiony lecąc samolotem do innego miasta na nic. I potem jeszcze z niego wracając. 
Julie pokręciła przecząco głową. 
   - Zdradziłam go. 
Z początku nie pojęłam zbytnio sensu jej słów, choć były one krótkie i zwięzłe. Nie było czego rozumować. Teoretycznie. 
  - Możesz powtórzyć? - wydukałam mrugając ponadprzeciętną ilość razy. 
   - Zdradziłam go. Z Bazem ściślej mówiąc. Poszłam do nich na imprezę. Za dużo wypiłam. I bang. Wylądowałam z nim w łóżku. Pogratulować, co? - burknęła ironicznie. - Nie patrz tak mnie. Nie robię sobie jaj. 
Oderwałam w końcu od niej spojrzenie, które rzeczywiście mogło być nieco irytujące i nietaktowne. Zapomniałam się, bo informacja, jaką się ze mną podzieliła była rzeczywiście lekko mówiąc... szokująca. Nie spodziewałam się tego po niej. Dlaczego? A no dlatego, że znałam ją już naprawdę długo i wiele razy byłam świadkiem jej pijaństwa. Nawet nawalona nie posuwała się do takich rzeczy. Chyba że tak naprawdę mało ją znałam? Ale hej, z drugiej strony to była jej pierwsza zdrada, odnosiłam wrażenie, że sama tkwi w niemałym szoku i nie może się z tym pogodzić. 
   - No, teraz jestem taka jak on. A uwierz, myślałam, że będę lepsza... - powiedziała jeszcze i na tym urwała się nasza rozmowa. Usłyszałyśmy bowiem głośne brawa i krzyki, co oznaczało, że Gunsi skończyli koncert i zaraz zejdą ze sceny. Jedyne co zdołałam jeszcze zrobić to mocno ją uścisnąć. Kiedy oderwałyśmy się od siebie blondynka posłała mi zdezorientowane spojrzenie. Wyglądała jak zaskoczone dziecko, które po przyznaniu się rodzicom do stłuczenia wazonu nie otrzymuje za to żadnego ochrzanu. 
   - Hej, nadal się przyjaźnimy. Nie będę cię oceniać - rzuciłam z delikatnym uśmiechem i zmierzwiłam dłonią jej włosy. Blondynka próbowała coś mi jeszcze chyba powiedzieć, ale zanim wydusiła z siebie jakiekolwiek słowo usłyszałyśmy stukot kowbojek. Podniosłam się więc z chodnika i podałam dziewczynie ręce. Chwilę potem Julie była obejmowana przez każdego z chłopaków, oprócz Axla, który chwytając za butelkę wody stanął dalej i obserwował ją spod byka. 
   - E, Romeo, a ty nie podejdziesz?! - zawołał do niego niczego nieświadomy Duff, głupio się przy tym śmiejąc. Wszyscy odwrócili się na moment w stronę Rose'a, co wokaliście nie przypadło do gustu. Zmierzył bladą jak ściana dziewczynę od stóp do głów w dość pogardliwy sposób, po czym po raz pierwszy, przy nas wszystkich obraził ją. Tak chamsko, że żadne z nas nie wiedziało co powiedzieć. 
Julie w pośpiechu oddaliła się od nas i zniknęła gdzieś w ciemności, a ja zanim za nią pobiegłam musiałam najpierw objechać Rose'a. Miałam cholera taki obowiązek. 












~Z perspektywy Axla~


   - Co-to-by-ło. - Jako pierwszy odezwał się Duff. Spodziewałem się tego, przecież musiał bronić swojej niedoszłej dziewczynki, która większość czasu miała go w dupie. Naiwniak. Zignorowałem go dopijając swoją wodę do końca. 
   - Ty kurwa gnojku! - O mało się nią nie zakrztusiłem, kiedy nagle podbiła do mnie kolejna obrończyni i nie popchnęła mnie z całej siły w klatkę. Spojrzałem na nią wkurwiony. - Przed kim ty właściwie zgrywasz takiego chama, co?! Po chuja leciałeś do LA skoro teraz się na niej wyżywasz?! To w tym celu traciłeś kasę na bilety? Żeby jej powiedzieć, że jest kurwą?!
  - Pozwolę sobie zacytować: 'Mam się witać z tą jebaną przez wszystkich kurwą?' Przegiąłeś! - wtrącił Adler, ale Camille momentalnie kazała mu się zamknąć. Widziałem jak dziewczyna głośno dyszy z wściekłości, co było dość rzadkim widokiem. Ale ja też dyszałem. Tylko nie wiem z jakiego dokładnie powodu. Czy ze zdenerwowania na nią, czy ze zdenerwowania na Ju, czy może ze zdenerwowania na samego siebie. A może na wszystkich naraz. 
   - Powie mi ktoś w końcu o co tu chodzi? Czemu ją tak nazwałeś? - Ponownie zabrał głos McKagan. Obdarzyłem go jakimś takim rozbawionym wzrokiem i miną, która nakazywała mu się domyśleć. I chyba po dłuższej chwili mu się to udało, bo rozdziawił nieco buzię. - Z samym Sebastianem Bachem, proszę państwa - dodałem uśmiechając się na koniec w sarkastyczny sposób. Przy wymawianiu tego imienia czułem jak coś w środku mnie pali. Znowu miałem ochotę coś zdemolować. Paradoksalnie nie chodziło tu o złość na niego samego, na to że to zrobił. To było nic. Najgorsza była ta pieprzona zazdrość, że ktoś poza mną mógł tak zwrócić jej uwagę. Mógł ją dotykać i kurwa... Zatrzęsło mną. 
   - No i z kim jeszcze? - Nieoczekiwanie odezwał się Stradlin. Zerknąłem na niego nie za bardzo rozumiejąc o co pyta. - No z Sebastianem i z kim jeszcze? - Wydawał się kompletnie niewzruszony, a jego wyjebany stosunek i cyniczny ton zaczął mnie doprawdy irytować. 
   - O co ci kurwa chodzi? - warknąłem. 
 - O nic. Pytam tylko, bo jestem ciekawy kim są ci wszyscy - odpowiedział spokojnie. Jak na złość nie miałem pomysłu jak mógłbym się mu odciąć. W wymianie zdań ten typek zawsze kurwa wygrywał. I to czym? Tym jebanym stoickim spokojem. Zdenerwowałem się jeszcze bardziej, gdy Camille szybko podchwyciła temat i z wyraźną satysfakcją kontynuowała tę głupią gadkę. 
   - Te, Axl. A weź ty nam wymień imiona tych wszystkich lasek, które posuwałeś po koncertach. Wiem, że pewnie większości nie pamiętasz, bo było ich naprawdę sporo, ale coś ci się może jednak przypomni? - Puściła do mnie oczko. Okej, tego było za wiele. Nienawidziłem sytuacji, w której obrywałem ze wszystkich stron od tych, którzy pomimo że mieli jebaną rację, ta była mi cholernie nie na rękę. Z drugiej zaś strony nie rozumiałem dlaczego wszyscy uwzięli się na mnie! A nie kurwa na nią! To ja ją właśnie zdradziłem z naszą wspólną znajomą?! Nie! To ona była winna, nie ja! Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej robiłem się na nią wściekły. Zrobiła świństwo i wszyscy stawali w jej obronie. Czy w mojej ktoś kiedykolwiek stanął? No kurwa nie przypominam sobie! 
   - Czyli to ja kurwa jestem ten zły, tak? Moja dziewczyna poszła do łóżka z moim kumplem i trzeba mnie jeszcze dobić, tak? Dziękuję! Zawsze można na was pod tym względem kurwa liczyć! - wyrzuciłem z siebie, tym razem już mniej agresywnie. Jedynie mój pełen goryczy ton informował o moim złowrogim nastawieniu. Chłopaki zamilkli i sądząc po ich minach zrobiło im się nieco głupio (poza Izzym oczywiście, ten kurwa nie wykazywał grama współczucia), natomiast szatynka przyglądała mi się bacznie, czego szczerze nie znosiłem. Ale pewnie o tym wiedziała. 
   - Mi jest ciebie żal, ale z innego względu - zaczęła brzmiąc przy tym niczym siostra zakonna. Litości. - Ty sam nie wiesz czego chcesz. Przyznaj się, że jesteś tym dotknięty, bo cię zraniła, a nadal ci na niej zależy. Po co próbujesz nas do niej zniechęcić, skoro sam nie potrafisz się z nią rozstać. No chyba, że poleciałeś do LA, żeby z nią zerwać, to zmienia postać rzeczy. Moja intuicja, która rzadko kiedy mnie myli, podpowiada mi raczej, że chciałeś z nią porozmawiać i naprawić tą rzeczywiście gównianą sytuację. Dlatego może zamiast mnie, to ty powinieneś teraz za nią pójść. A jak jej nie znajdziesz to proponuję kierować się z powrotem na lotnisko, bo wątpię żeby po takim tekście miała jeszcze odwagę próbować cię przepraszać. Ja bym sobie darowała. 
Przełknąłem głośno ślinę. Było mi już tak niekomfortowo, że nawet gdybym nie chciał i tak poszedłbym jej szukać. Ale chciałem, dlatego odszedłem od nich szybkim krokiem, a potem zacząłem biec, bo w końcu moja pogadanka z nimi trwała dość długo, więc blondynka mogła być już daleko. Dopiero na końcu parkingu udało mi się ją dostrzec, toteż przyspieszyłem i kiedy ta odwróciła się do tyłu byłem już przy niej. Szybko pożegnałem się ze swoim wcześniejszym przekonaniem, że będzie na mnie tak zła i obrażona, że nie będzie chciała zamienić ze mną nawet jednego słowa. Nie było tu nabuzowanej Julie. Była przygnębiona do granic możliwości dziewczyna, która patrząc na mnie zaszklonymi oczami wręcz błagała, żebym jej wybaczył. I w tym momencie poczułem się zajebiście dziwnie. Role kompletnie się odwróciły. Nie mogłem sobie przypomnieć sytuacji, w której to nie ja, a ona była zmuszona mnie przepraszać. Jakaś chora część mnie podpowiadała mi żeby się nad nią psychicznie poznęcać, wywołać w niej jak największe wyrzuty sumienia. Tak szybko jak przeszło mi to przez myśl, tak szybko się za to zganiłem. Po chuja miałem jej utrudniać zadanie, skoro sam nie mogłem doczekać się kiedy wpadnie w moje ramiona?
  - Jebiąca się ze wszystkimi? Naprawdę? - Jęknęła cicho nie spuszczając ze mnie wzroku. 
   - Zapomnij, zachowałem się jak chuj - odparłem szybko. 
Dziewczyna pociągnęła głośno nosem i zaczęła wpatrywać się w czubki swoich butów. Chwilę potem jej ciało zatrzęsło się i wybuchnęła spazmatycznym płaczem. 
   - Przepraszam cię, przepraszam, prze... - Nie dałem jej dokończyć, tylko z całej siły się do niej przytuliłem. Blondynka na moment zastygła w miejscu, żeby potem trząść się, ale już w moich ramionach. Schowała twarz w moją klatkę i chwilę później poczułem jak moja koszulka robi się mokra. - Myślałam, że poczuję się z tym lepiej, że... Dokopię ci, że będziesz zazdrosny. Ale czuję się z tym kurewsko źle, jak totalna szmata. I jest mi przed tobą tak głupio, mam takie cholerne wyrzuty, chciałabym to cofnąć, naprawdę... - dukała cały czas nie odrywając się ode mnie. Ścisnąłem ją mocniej i pocałowałem w czubek głowy. Po raz kolejny oblała mnie fala zdziwienia, bo ja nigdy tak nie postrzegałem zdrady. Nie czułem się po nich tak jak ona to opisywała. Zacząłem się zastanawiać kto tu tak naprawdę jest w końcu tym złym? Może to ja do cholery powinienem był ją przepraszać? Skoro ona potrafiła wykazać skruchę, choć miała podobny charakter do mnie i każde 'przepraszam' wychodziło z naszych ust z ogromnym trudem, to czemu ja nie byłem do tego zdolny? Przymrużyłem oczy i wziąłem głęboki oddech.
   - To ja cię przepraszam. Gdybym był inny, nie doszło by do tego. - Wydawało mi się, że ktoś inny odezwał się moim głosem. Ale to byłem ja. Axl Skurwiel Rose przyznał się do błędu. - Przed wyjazdem zachowywałem się jak ostatni dupek, miałaś we mnie zero wsparcia. - Słowa zaczęły wylewać się ze mnie jak potok. Ale z każdym kolejnym czułem się lepiej. 
   - Oboje jesteśmy czasem do dupy - odezwała się oderwawszy od mojej koszulki i zadzierając głowę nieco do góry. Skinąłem z krzywym uśmiechem. 
   - Może uda nam się jakoś nad tym popracować... - Sam nie wiedziałem o czym mówię. - Zmienić się... Znaleźć kompromis... 
Julie pocałowała mnie strasznie nieśmiało w usta. Dla odwagi podtrzymałem jej podbródek i oddałem jej pocałunek tylko mocniej. 
   - Zostań ze mną w trasie, proszę... - wymruczałem. Blondynka zrobiła krok do tyłu. - No tak, wybacz, znowu myślę tylko o sobie. - Sam się ochrzaniłem. Dziewczyna zaczęła skubać nerwowo skrawek swojej koszulki i zagryzła wargę.  
   - Serio chcesz żebym została? - Zobaczyłem ten charakterystyczny błysk w oku. 
   - Jasne, że tak. - Z powrotem do niej podszedłem i zacząłem całować. 
   - To zostanę - rzuciła kiedy się od siebie oderwaliśmy. Obdarzyłem ją zarówno zaskoczonym, jak i ucieszonym spojrzeniem. - Ale muszę wrócić na parę dni do LA. Odbębnić jedną sesję, porozmawiać z Lucasem. Mój przylot tutaj był totalnie spontaniczny, sam rozumiesz. - Uśmiechnęła się pod nosem. Moja mina nie była zbyt zadowolona, ale tylko dlatego, że chciałem mieć ją już dla siebie, nie chciałem kolejnej przerwy. - Wylecę z samego rana i przylecę do was za jakieś trzy dni. 
   - Do Ames - mruknąłem przypominając sobie gdzie za trzy dni gramy kolejny koncert. 
   - Dobrze, przylecę do Ames - obiecała. - A teraz chyba muszę poszukać sobie jakiegoś noclegu, samolot mam o ósmej rano o ile się nie mylę.
   - Pójdziemy do naszego hotelu, no co ty. - Chciałem pociągnąć ją w stronę autokaru, ale ta zaczęła się opierać.
   - Wiesz... Wolałabym już dzisiaj się nie pokazywać reszcie... Po prostu nie mam na to ochoty. 
Zrozumiałem ją. Sam nie chciałem się im pokazywać. Narobiłam wstydu zarówno sobie, jak i jej. Brawo ja.
   - Okej, to idziemy szukać razem. Chętnie spędzę noc z dala od tych debili - rzuciłem i ściągając bandamkę z czoła, związałem nią włosy w kitkę. Ostatnie na co teraz miałem ochotę to dawanie autografów i gadanie z fanami. Chociaż ci pewnie bawili się teraz przy pierwszych dźwiękach Aerosmith. 
    Poszukiwania hotelu trwały dobre dwie godziny, ale szczerze powiedziawszy to wspólne błądzenie po obcym mieście miało poniekąd swój urok. Miałem wrażenie, że mogliśmy łazić tak całą noc. Ostatecznie skończyliśmy w jakimś tanim motelu w okolicy podobnej do Sunset. Od progu powitał nas karaluch, a w pokoju poza skrzypiącym łóżkiem ze starym tapczanem i brzydkimi firankami nie było nic więcej. Mieliśmy to kompletnie w dupie. Oboje zgodnie stwierdziliśmy, że taki powrót do przeszłości dobrze nam zrobi.
 - Kurwa, już chyba w Hell House mieliśmy lepsze warunki. - Zdecydowałem się na krótki komentarz, kiedy tak leżeliśmy wpatrzeni w sufit. Julie parsknęła śmiechem. 
   - Na pewno mieliśmy wygodniejszy materac.
   - Sam go wtedy dorwałem. Z pobliskiego śmietnika. 
   - Powiedz, że żartujesz.
   - Skarbie, myślisz, że było nas stać na jebany materac? Poza tym był zajebiście wygodny! - fuknąłem. Co jak co, ale byłem wtedy ze swojego znaleziska dumny. Nawet bardzo. 
   - Pewnie przed nami nocowały na nim lumpy - oburzyła się. 
   - Dama się znalazła! Sami wyglądaliśmy jak lumpy.
   - Mów za siebie. 
   - Bo co?! - Nachyliłem się nad nią. Przez jej twarz przeleciał strach, co krótko mówiąc mnie rozbawiło. Szybko zacząłem się z niej śmiać, na co ta po kilku sekundach konsternacji przywaliła mi poduszką. - Chcesz wojny?! - Oddałem jej. 
   - No dawaj - zamruczała z prowokacją w głosie i popchnąwszy mnie rzuciła się po poduszkę. 
Tej nocy nasi sąsiedzi prawdopodobnie nie mogli zmrużyć przez nas oka, bo nasze łóżko zajebiście długo i zajebiście głośno skrzypiało. Tylko tutaj drobne sprostowanie. Nie było żadnych seksów. Zdziwko? Spokojnie, też ciężko uwierzyć mi, że zamiast świętować zgodę ostrym dymankiem, ja napierdalałem się z moją dziewczyną poduszkami, w efekcie czego w całym pokoju latały pióra. Tak czy siak było kurwa fajnie.










~Z perspektywy Izziego~


    Po koncercie, według tradycji, którą o ile pamiętam sam zapoczątkowałem, przyszedł czas na taniec z panem Brownstonem. Tak, nadal waliłem heroinę i tak, nie zamierzałem nic z tym robić. Nie wiem nawet czy nad tym do końca panowałem i czy nie powinienem był tego nazywać uzależnieniem, bo jak wspomniałem wcześniej - był to już mój zwyczaj. Najlepszy sposób na relaks i odprężenie się po dobrym koncercie. A ułatwiał to fakt, że wreszcie nie czułem żadnej presji, nikt się do tego nie dopierdalał. Amen! Mimo wszystko czułem, że jakbym chciał to bym z tym skończył... Aktualnie nie miałem na to jednak ochoty. 
        Zerknąłem machinalnie na Hudsona, ale ten obejmowany przez Cam dał mi swoim spojrzeniem do zrozumienia, że dziś pasuje. Doprawdy fascynujące, Slash odmawia narkotyków? Ale szanuję, szanuję, wszak nie protestuję. 
Mój wzrok powędrował więc na McKagana. Ten znowu jakby tylko czekał na mój znak, bo wpatrywał się we mnie ze znużeniem. Kiwnąłem głową i zacząłem kierować się do naszej garderoby. Było to całkiem dobre miejsce na ładowanie. Nawet lepsze niż hotel, gdzie pałętali się ci ochroniarze zatrudnieni przez Alana właśnie po to, aby mieli na nas oko. Hej, Niven, a nianie też nam załatwisz? Najlepiej z dużymi cyckami, będziemy wdzięczni. 
   - Już przy ostatnim kawałku o tobie marzyłem, maleńka - wymamrotał basista zerkając z uśmiechem na wyciąganą z mojej kieszeni paczuszkę z jasnobeżowym proszkiem. Efekt zanieczyszczenia, w trasie ciężko było mi zdobyć tę najczystszą postać. Ale jak to mówią - lepsze to niż nic. 
   - Zamknij za sobą drzwi, suczko - odburknąłem mu, na co basista ze znudzeniem pchnął je kopniakiem. Nie usłyszeliśmy jednak trzasku, więc odwróciliśmy się w ich stronę i zobaczyliśmy, że do garderoby zagląda Popcorn. Rozejrzał się krótko po pomieszczeniu, żeby na koniec utkwić wzrok wiadomo na czym. 
   - Dziś też dajecie w żyłę? - Skrzywił się. 
  - Stary, zawsze to robimy - odparł mu na odczepne McKagan i podszedł do mnie. Usiedliśmy oboje na ziemi i zaczęliśmy podgrzewać heroinę, aby następnie przelać ją do dwóch strzykawek. Cały asortyment ukryłem w ciuchach na zmianę, jakby ktoś się zastanawiał. 
   - Chłopaki, zostawcie też coś dla mnie, co? 
Spojrzeliśmy na siebie z Duffem, po czym we dwójkę podnieśliśmy głowy i posłaliśmy mu zdziwione spojrzenie. Powód? Steven nie brał twardych dragów. Lubił palić zioło, łykać jakieś dziwaczne tabletki, ecstasy, LSD, no... czasami wciągał i kokę, ale od heroiny trzymał się z daleka. Mówił, że boi się tego gówna i słusznie, nigdy nawet go nie namawialiśmy. Z heroiną sprawa była bowiem prosta. Weźmiesz raz i już się od niej nie uwolnisz. To znaczy jasne, próbować można, są i ponoć tacy, co więcej razy nie próbują. Osobiście takich nie znam. Zawsze po krótszym lub dłuższym czasie się do niej wraca. Stan, jaki daje ten narkotyk jest niepowtarzalny, nie da się go do niczego porównać, wciąga i potem o sobie przypomina. Człowiek po prostu za nim tęskni. Brzmi jakbym przedstawiał ją w samych superlatywach? Są chwilowe. Lepiej nigdy nie zaznać tego odczucia, niż potem notorycznie uprzykrzać sobie nim życie. Ja to robiłem. Duff to robił. Slash też. Teraz chciał dołączyć do nas Steven i powiem szczerze - nie miałem na to tak całkowicie wyjebane. Ale jak przekonasz kogoś, żeby tego nie robił skoro na jego oczach sam walisz w żyłę, a potem odlatujesz z błogim uśmieszkiem przyklejonym do ryja? Powiewa hipokryzją. 
   - Popcorn, odpuść, proszę. - McKagan miał widocznie podobne odczucia. 
   - Chcę spróbować, tyle. Spokojnie, nie zostanę waszym stałym towarzyszem - burknął wywracając przy tym oczami. - Co, pewnie wam szkoda? 
   - Stev, nie o to biega. My po prostu nie chcemy, żebyś się w to wciągał. Jakbym mógł, to w życiu bym tego nie spróbował. - Rzecz jasna przed moją pierwszą przygodą z brownstonem ktoś musiałby użyć cholernie mocnych argumentów, żeby odwieść mnie od tego pomysłu...
   - No trochę no, ociupinkę, dosłownie, to będzie pierwszy i ostatni raz - zarzekał się, ale w żadnym stopniu mu nie wierzyłem. Nie że nie ufałem gościowi. Ja po prostu wiedziałem jak kurewsko mocno chce się takie doświadczenie powtórzyć. 
   - Chłopie, a czy po pierwszym zaliczeniu laski byłbyś w stanie obiecać, że już nigdy nie będziesz uprawiać seksu? - Dobre zagranie Duff, dobre.
Adlerowi zrzedła mina. 
   - No właśnie.
  - Dobra, już nie pierdolcie! To moja decyzja, chcę i już. 
Westchnąłem głośno i wyszperawszy jeszcze jedną strzykawkę, której właścicielem był Slash, odlałem do niej trochę cieczy. Z jakieś 50 gramów. Następnie podałem mu ją niechętnie, ale perkusista poprosił nas, żebyśmy to my ją mu wbili. McKagan z zatrwożoną miną ściągnął swój pasek i zacisnął go na jego ramieniu, a ja pozostając jeszcze jako tako spokojny poklepałem jego rękę i znalazłszy odpowiednią żyłę zacząłem celować w nią igłą. 
   - Kurwa, Popcorn, na pewno tego chcesz? - spytał jeszcze pełen obaw wyższy blondyn. Niższy przytaknął szybko głową, co przyprawiło tego pierwszego o jeszcze bardziej przygnębiony wyraz twarzy. - Zagryź - rzucił i kiedy Adler trzymał już w zębach pasek, wbiłem igłę i wstrzyknąłem mu narkotyk. 
Nie trzeba było długo czekać żeby "zobaczyć" jak rozchodzi się po całym jego ciele. Najpierw źrenice wędrujące do góry, potem przechylona do tyłu głowa, ciche pomrukiwanie, rozluźnienie wszystkich kończyn. Naprawdę ciężko nam się na to patrzyło, toteż nie zwlekaliśmy i szybko doprowadziliśmy się do podobnego stanu. 
       Teraz wiem, że zrobiliśmy kurewski błąd pozwalając mu na to. Czy się obwiniam? W jakimś stopniu na pewno. Ale jestem też zły na niego. Nie musiał tego robić, myślę, że tak wewnętrznie to nawet tego nie chciał. Mógł się trzymać swojego postanowienia, mógł dalej popalać pieprzone zioło. Heroina zadrwiła sobie z gościa. Postanowiła w niedalekiej przyszłości go zniszczyć. I zabrać mu wszystko, co tak bardzo kochał. 








~*~

Pogoda mnie pokonała, mili państwo. 
Miałam cisnąć rozdziały w "zawrotnym" tempie, ale mózg mi się stopił. 
Jako że jutro wyjeżdżam na wakacje (w jeszcze większe temperatury, powodzenia dla mnie) kolejnego rozdziału możecie spodziewać się w ostatnim tygodniu sierpnia. O ile nie dostanę udaru czy coś. A później... Zobaczymy. Miałam nadzieję, że uda mi się zakończyć to fascynujące niczym Moda na sukces opowiadanie jeszcze w te wakacje, ale się przeliczyłam. Jeszcze trochę tych rozdziałów potrzeba, so...

Stay tuned!



14 komentarzy:

  1. ja nie wiem
    Te rozdziały są tak piękne jak ta cała powieść tak naprawdę ze jak widzę dodany nowy rozdział to chce mi się płakać ajajajajjjj
    Boże Steven proszę przestań

    OdpowiedzUsuń
  2. Zamierzasz już to kończyć!? :( o nie :(

    OdpowiedzUsuń
  3. Fajnie, że Axl i Julie w końcu się pogodzili. Może rudy w końcu się troszkę ogarnie. Kocham perspektywę Izzy'ego! Serio, jest przecudowna. A biedny Stevie wpakował się w heroinę :( Ech...

    Ja nie chcę końca tego opowiadania :c Czekam na kolejny rozdział!

    OdpowiedzUsuń
  4. Dobrze, że Rose zmienił swoje nastawienie co do Julie, bo ręce zaczęły mi się zaciskać w pięści, brr. Nie pochwalam zdrady, ale sposób w jaki potraktował blondi był okropny.. sam zachowywał się jak pajac wiele razy, zdradzając ją i podnosząc na nią rękę. Mam wrażenie, że niedługo między nimi znowu będzie coś nie tak, ale nie będę wybiegać w przyszłość. Dobrze, że teraz jest okej, dzisiaj Axl to normalnie mi zaimponował, zachował się przyzwoicie, a nie jak egoista. Całkiem urocza była ta ich rozmowa (oczywiście po tym jak już się pogodzili), poszukiwanie motelu i wojna na poduszki, awww. <3
    Mimo iż kocham śmieszkowe sytuacje (chociażby te zdjęcia wykonane przez Camille), to te poważne wstawki też mi się podobają. Po prostu tak ładnie to opisujesz, że nie da się tego nie lubić. Refleksyjne momenty u Ciebie naprawdę dobrze się czyta, nie trzeba się głowić o co chodzi, są opisane w zwięzły, czytelny sposób, słownictwo jest zawsze odpowiednio dobrane, nie ma jakichś głupich błędów, które niszczą sens całej wypowiedzi i zostawiają jakiś taki niesmak. Opisujesz to wszystko w odpowiedni sposób. Powiedziałabym nawet, że w doskonały sposób. Filozofujesz na dobrym poziomie, o. Naprawdę świetnie się to czyta.
    Bardzo podoba mi się perspektywa Izziego, ale to nie do końca tak, bo podoba mi się cały rozdział. Dobra robota! c:

    OdpowiedzUsuń
  5. Ahoj! No, rozdział podoba mi się o wiele bardziej niż poprzedni! Dużo się dzieje, rozwiązanie kilku istotnych spraw (przynajmniej jest to rozwiązanie na chwilę obecną), zawiązanie kolejnego wątku (tak cholernie niefajnego!) i tak dalej. Nie wiem, jakoś o wiele więcej emocji uruchomiło mi się podczas czytania tego rozdziału, seerio. Po pierwsze cała ta chora sytuacja pomiędzy Axlem a Julie jest na tyle posrana, że ja sama nie ufam Rose'owi i naprawdę nie ogarniam Ju - może jest to wrodzoną wręcz niechęcią do Axla w tym opowiadaniu (i generalnie rudzielec mnie wkurzał od zawsze, nawet w realu jakoś nie jestem w stanie patrzeć na niego dobrze przez inny pryzmat niż wokalista (nie wiem, czy ujęłam to wystarczająco zrozumiale, żeby przeciętna osoba zakminiła)). No bo okej, scena z rozmową, bitwą na poduszki, brakiem seksu i takim słodkim rudym sprawiła, że mimowolnie się uśmiechnęłam, ale, kurczę, ja tam mu dalej nie ufam. Jeszcze coś pierdyknie, mogę się założyć! Po drugie: fajnie, że trochę o Duffym. Naprawdę trochę, to wręcz trochę trocha(?), ale ja go tak uwieelbiam, a ostatnio coś mało o nim, chociaż to zrozumiałe, bo w końcu jest kilka istotniejszych wątków niż nasz blondasek... Na przykład drugi blondasek! Jeeju, Stevie... Właśnie jak zaczęłam ostatni fragment, mówię sobie: "O, szok, zdziwienie, niedowierzanie! Chyba pierwsze opowiadanie, w którym Adler nie ćpa hery, no no no!". I co? I gówno, że tak brzydko powiem. Naprawdę, Julka? Naprawdę!?

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozdział jak zwykle cudowny!
    Kocham ten klimat "Mody na Sukces" ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Super,czekam na więcej 🤗🤗🤗 Mam nadzieję, że w końcu przyjdzie czas na malego rudziutkiego Rosa. Ale by było super :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Zapraszam na mojego bloga https://one-rainy-dream.blogspot.com/ :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Czekam na następny
    Dopiero teraz komentuje choć czytam już długo więc bardzo Cię przepraszam
    Tak ogólnie to świetne jedno z najlepszych jakie czytam (jak nie najlepsze) i opisujesz wszystko tak fajnie. Za dużo myśli w głowie żeby to ułożyć w jakieś sensownie zdania.

    OdpowiedzUsuń
  10. Właśnie przeczytałam całe! Jest Z A J E B I S T E
    Kocham to opowiadanie i mam nadzieje ze napiszesz dalej bo liczę na jakieś zakończenie z hukiem

    OdpowiedzUsuń
  11. Wrócisz tu jeszcze? Czy już na zawsze porzuciłas to miejsce? ��

    OdpowiedzUsuń
  12. Skończysz jeszcze to opowiadanie? Czytam je już chyba 3 raz i za każdym razem jak kończę ostatni rozdział czuję się tak samo smutna że nie wiem co stało się dalej...Mam nadzieję że jednak wrócisz i skończysz jedno z lepszych opowiadań o Gunsach jakie czytałam

    OdpowiedzUsuń