Wake up... time to die! [15]

~Z perspektywy Julie~

   

      Nowy dzień powitałam nieprzyjemnym bólem, który przeszywał mnie od stóp po sam czubek głowy. Z trudem uniosłam powieki do góry i zorientowałam się, że leżę na zimnych płytkach w łazience. Byłam cała przesiąknięta zapachem alkoholu i fajek, ale to było chyba teraz najmniej istotne. Z wczoraj nie pamiętałam zbyt wiele. Kojarzyłam jedynie kłótnię z Rudym, a później wieczór spędzony w towarzystwie Skidów w bodajże... Rainbow? Zmarszczyłam brwi wytężając mocno pamięć, ale z tego wszystkiego łeb zaczął boleć mnie jeszcze bardziej.  

Podniosłam się delikatnie z podłogi przytrzymując się przy tym wanny i automatycznie obróciłam twarz w stronę lustra.

  - Jezu... - mruknęłam sama do siebie przejeżdżając dłonią po mocno zaczerwionym policzku i rozciętej wardze. Co ja do kurwy nędzy wczoraj robiłam?

Spuściłam głowę w dół i z zaskoczeniem zauważyłam posiniaczone ręce. Podbiegłam do drzwi w zamiarze wydostania się z łazienki, ale... Były zamknięte.

  - Co jest? - Moja szczęka mimowolnie zadrżała. Głównie z powodu nerwów, które zdecydowanie wzięły górę. Milion pytań na sekundę, a szans na uzyskanie odpowiedzi jak na razie brak.

  - Ej, otwórz te drzwi! - Krzyknęłam szarpiąc energicznie za klamkę. Co usłyszałam w odpowiedzi? Stukot jego kowbojek, trzask i dźwięk przekręcanego w zamku klucza.

  - Skurwiel! - Kopnęłam z całej siły w te jebane drzwi, po czym z powrotem opadłam na podłogę.

Oddech przyspieszył, dłonie zaczęły niebezpiecznie drgać.

Pięć minut zajęła mi analiza sytuacji, w której obecnie się znajdowałam i szukanie jakiegoś wyjścia.

Po tym czasie podniosłam się gwałtownie na równe nogi i rozpoczęłam operację 'wydostań się stąd kurwa za wszelką cenę'. 

Ramię, którym przywalałam w drzwi z każdym uderzeniem bolało coraz bardziej, ale teraz naprawdę miałam to głęboko gdzieś. Pierwszy raz w życiu byłam uwięziona, więc moje wkurwienie osiągnęło chyba punkt kulminacyjny. Krzyczałam zdzierając sobie całe gardło, szarpałam za klamkę. Tylko to nie miało najmniejszego sensu. Ich się nie dało ani otworzyć, ani wyważyć!

Rozpoczęłam nerwowy spacerek po pomieszczeniu trzymając się rękoma za głowę. W końcu rzuciłam się w stronę kosmetyczki i wyciągnęłam z niej parę wsuwek. Mój plan był wiadomy, tyle że... równie do dupy.

Zamknięto mnie. Po prostu mnie zamknięto. Zaśmiałam się z początku cicho, potem wręcz histerycznie.

  - Skurwiel! - Wrzasnęłam ponownie i chwytając za jego pieprzone perfumy cisnęłam buteleczką o lustro, które rozpadło się na milion kawałków. I kurwa bardzo dobrze. 

Później wybuchłam płaczem i siadając w wannie zaczęłam kołysać się w przód i w tył.

~Z perspektywy Stevena~

         Po raz dziesiąty przetarłem swoje oczy i po raz dziesiąty zmierzyłem dziewczynę wzrokiem. Jeśli to była ona to... Cholera, wkurzyłem się. Nie wiem o co, ale się wkurzyłem. Gwałtownie podniosłem się z krzesełka i ruszyłem w jej kierunku piorunując spojrzeniem każdego kolesia, który wgapiał się w nią z tym charakterystycznym, obleśnym uśmieszkiem. Nie mieli prawa! Gdy zmniejszyłem odległość między nami do dwóch metrów zdołała mnie dojrzeć. Przybrała zmieszaną minę i już chciała mi się zgubić w tłumie, jednak szybko chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie. Brunetka zachwiała się na swoich wysokich szpilkach i jęknąwszy pod nosem zaczęła uciekać wzrokiem gdzie popadnie.

  - Co ty tu robisz?! - Warknąłem ściszonym głosem brzmiąc może nieco jak ojciec. Albo raczej starszy brat.

 - Cześć, Stevie... - mruknęła cieniutkim głosem, na co pode mną oczywiście ugięły się nogi. Nie wiedziała o tym, ale mogła zrobić ze mną co tylko chciała. 

  - Jak ty wyglądasz? Nathalie!

  - Seksownie? - Uśmiechnęła się łobuzerko i zatrzepotała rzęsami.

 - Dziewczyno, nie poznaję cię. - Zmarszczyłem brwi i zacząłem ją ciągnąć do wyjścia.

 - Może dlatego, że nie widzieliśmy się z dobre pół roku? - Odpowiedziała dość oschle. Zrobiło mi się nieprzyjemnie na myśl, że dziewczyna mogła mieć mi za złe moje zaprzestanie ubiegania się o jakiekolwiek spotkania z nią. No ale kurwa, miałem być nachalny? Ja wiem, że dziewczyny to jakiś popieprzony, dziwny gatunek, który ponoć mówi co innego, a myśli co innego, ale do diabła, jestem tylko prostym gościem. 

W momencie nasunęło mi się jeszcze jedno, może i ważniejsze pytanie.

Co jeżeli Nat nie jest już tą samą osobą co wcześniej?

Brunetka zaczęła zapierać się nogami i próbowała mi się wyrwać, ale nie miałem zamiaru wpuszczać jej do tego klubu z powrotem. Przerzuciłem sobie młodą przez ramię i zacząłem leźć w stronę najbliższego parku. Dopiero tam odnajdując wolną ławkę odstawiłem ją na ziemię, a ta jak to już miała w zwyczaju zmarszczyła uroczo nosek. Patrząc tak teraz na nią przypomniałem sobie jak bardzo ją uwielbiałem. I jak bardzo tęskniłem.

  - Nie miałeś prawa - fuknęła obrażona krzyżując ręce na piersiach. 

 - Prawo, prawo... Kogo interesuje jebane prawo? - Westchnąłem teatralnie i wyciągnąwszy z kieszeni chusteczkę przetarłem nią jej krwistoczerwone usta. Nathalie wytrzeszczyła w zdziwieniu swoje oczy, a ja posłałem jej szeroki uśmiech.

  - Tak lepiej - odparłem puszczając do niej oczko, na co ta wreszcie wysiliła się na uśmiech.

  - Słuchałam waszej płyty. Jesteście świetni - rzuciła po paru minutach ciszy i przysiadła na ławce.

  - Dzięki - odpowiedziałem nie kryjąc zadowolenia.

 - A jak ci idzie w szkole? - Spytałem szczerze obawiając się odpowiedzi. Stała właśnie przede mną odstrzelona na dziwkę małolata. A czy takim nauka w głowie?

  - A wiesz, że nieźle? Ukończę szkołę z dobrym wynikiem, pójdę na jakiś uniwersytet. Uda mi się, musi się udać - powiedziała pewnym siebie głosem, a mnie w pozytywny sposób zatkało. Rozłożyłem szeroko ramiona i uścisnąłem ją jak najmocniej się dało. 

  - Brawo, młoda. Braciszek jest z ciebie dumny. - Potarmosiłem ją po włosach. - Ale powiedz mi... Dlaczego się tak odstrzeliłaś? Przecież to nie w twoim stylu. - Odsunąłem się od niej i zmierzyłem ją badawczym wzrokiem. Szpilki, kabaretki, miniówa, odsłonięty biust. Nieee, to nie była moja Nathalie. 

  - Tak po prostu... Chciałam zaszaleć - wymamrotała wzruszając lekko ramionami. 

  - Ściemniasz - stwierdziłem od razu. Myślałem, że definicja szaleństwa w jej słowniku brzmiała inaczej. Jakiś dobry koncert i pogo, po którym jej drobne ciało przybrane było pięknymi siniakami albo, co gorsze, narkotykowa zabawa. Ale szlajanie się po klubie w celu ewidentnego zwrócenia na siebie uwagi jakichś napalonych gości? No błagam, w to nie uwierzyłbym nigdy. 

  - Nieprawda...

 - Nat, do diabła. Nie kłam. Nie jestem aż taki głupi na jakiego wyglądam!

Zaśmiała się pod nosem. 

  - Koleżanka mnie namówiła. Wcisnęła mi do rąk te szmatki i kazała odstrzelić się na... No. Nie znasz jej, jest strasznie upartą osobą.

Bullshit. Jakby nie chciała, to by tego nie zrobiła. Przybrałem wyczekujący wyraz twarzy.

  - Naprawdę! - Uniosła ręce do góry. 

  - Dobra, nie chcesz to nie mów. - Odpuściłem. - A jak z ciotką? - Poruszyłem raczej niezbyt przyjemny temat.

  - Daję radę. - Odchrząknęła. - A teraz wybacz, ale jestem już śpiąca. Wracam do domu. - Odparła i cmonkąwszy mnie szybko w policzek ruszyła w swoją stronę. 

Ej no! Chwila!

  - Poczekaj, odprowadzę cię!

  - Nie! Nie trzeba... - Wzbroniła się wyraźnie poddenerwowanym tonem i szybko znikła za pierwszym rogiem. 

Kompletnie nie wiedziałem co myśleć o tej sytuacji. Spotkaliśmy się po długim czasie, a ta nawet nie zapytała co u mnie. Nie zdążyłem jej nawet zaprosić na głupie piwo w celu nadrobienia zaległości. Coś się ewidentnie zmieniło. 

Nie będąc jednak w stanie nic z tym zrobić, włożyłem dłonie w kieszenie dżinsów i w dziwnym nastroju wróciłem do domu. 

~Z perspektywy Julie~

          W łazience spędziłam osiem pieprzonych godzin. Osiem. Dopiero po tym czasie mój łaskawy pan wrócił do domu i raczył je otworzyć. A wtedy...
 - Co do chuja... - Z wściekłą miną zaczął rozglądać się po rozpierdolonej, że się tak ładnie wyrażę, łazience. Czekałam z niecierpliwością, aż swój wzrok utkwi wreszcie na mnie i kiedy to nastąpiło, pełna satysfakcji posłałam mu złośliwy uśmiech. Czułam, że mi się zaraz oberwie, ale nie mogłam się powstrzymać przed stłuczeniem na jego oczach jeszcze jednego flakoniku z perfumami. 

  - Tak się chcesz kurwa bawić? - Syknął i podszedłszy szybko do szafki wypierdolił na ziemię wszystkie moje rzeczy. Na koniec spojrzał na mnie z zadowoleniem i rzucił:

  - Jesteśmy kwita.

  - Kwita? - Warknęłam stając na równe nogi i podeszłam do niego jak najbliżej. Pobił mnie (bo niby kto inny?), zamknął w łazience i twierdził, że jesteśmy kwita? - Chcesz to zaraz będziemy kwita! - Krzyknęłam  i przyłożyłam mu w twarz za co od razu mi oddał, tyle że ze zdwojoną siłą. 

  - Co, jeszcze jedna rundka? - Zaczął mnie podpuszczać. 

 - Jakim prawem mnie tu zamknąłeś? - Wysyczałam przez zaciśnięte zęby, trzymając się w międzyczasie za obolały policzek.

  - W trosce o ciebie - odparł zmieniając ton na wręcz irytująco miły, na co ja uniosłam w zapytaniu brwi do góry. W trosce o mnie? Dowalił! No, dalej, czekam na drugą część twojej wypowiedzi, skarbie. - Żebyś nie dała się znowu wyruchać całemu miastu! - Podniósł głos i popchnął mnie na i tak zbite już lustro. Sięgnęłam dłonią za tył głowy, żeby zaraz potem zobaczyć ją we krwi. Zrobiło mi się słabo.

  - O czym ty pierdolisz? - Spytałam osuwając się na podłogę.

  - Dobry jest Rachel Bolan w te klocki, hm? - Zaczął przybliżając się do mnie. - Dobrze ci z nim było? - Uśmiechał się ironicznie. - No mów, dobrze ci z nim było? Wypieprzył cię porządnie? - Przykucnął przede mną. Wystarczyło, że spojrzałam w jego oczy i wiedziałam, że zaraz nastąpi kolejna fala wybuchu. Nienawidziłam kiedy to robił. Z początku odzywał się do mnie z cholernie wrogim spokojem, próbował wzbudzić wyrzuty, a potem... - Lepszy ode mnie kurwa?! - No i się zaczęło. Szarpnął mnie z całej siły za włosy, po czym przyłożył mi jeszcze raz. Przez chwilę myślałam, że tracę przytomność, ale zaraz ocuciło mnie kolejne uderzenie. Złapałam się szybko za krwawiący nos i spojrzałam na niego z nienawiścią. Jeśli ten skurwiel mi go złamał to chyba odstrzelę mu jaja! - No już, pochwal się! Zadowolił cię wystarczająco czy mam po nim poprawić?

  - Jak możesz... - Załkałam wbijając wzrok w jego szarozielone tęczówki. Próbowałam w nich znaleźć kochającego faceta. Tego, który traktował mnie z szacunkiem i delikatnością, któremu zależało na moim szczęściu i bezpieczeństwie. Ale jego tam nie było. Był ktoś zupełnie inny. Co prawda jego 'drugie ja' nie było mi takie znowu obce, jednak nie znałam go z aż tak brutalnej strony. Ja się go najzwyczajniej w świecie bałam.

  - A ty? Jak możesz mnie sobie ot tak zostawiać i chodzić po klubach z innymi, co? - Mruknął chwytając mnie za podbródek i przyjrzał mi się badawczo. - Nie na to się pisałem, mała... Musisz zmienić swoje zachowanie, wiesz? - Zacisnął swoje palce jeszcze mocniej na mojej twarzy, po czym przygryzł moją wargę. Nie byłam w stanie się nawet poruszyć a co dopiero go odepchnąć. - Bo jak nie... - Ściszył głos. - To zrobi się nieciekawie... 

Poczułam się jak w kiepskim filmie z psychopatą w roli głównej. Bardzo kiepskim. 

  - No mów! - Wydarł się, a ja mimowolnie zadrżałam. - Chcesz, żebym cię częściej zamykał?

Serce zaczęło walić mi w tym momencie jak młot, a głos w mojej głowie krzyczał: 'Zwiewaj stąd!'. Ledwo stając na równe nogi puściłam się do ucieczki, ale ten złapał mnie za nadgarstek i zaraz z powrotem leżałam na podłodze. Próbowałam doczołgać się do drzwi, jednak dostałam za to porcję mocnych kopniaków w brzuch. Zwijając się z bólu zaczęłam drzeć się zachrypniętym głosem o pomoc.

  - Zamknij się! - Kopnął mnie po raz kolejny, a potem zatkał mi buzię swoją dłonią, przez co nie dość, że nie mogłam się odezwać, to jeszcze zaczęło mi powoli brakować powietrza. Czując, że to moja ostatnia szansa kopnęłam go w krocze i kiedy ten zgiął się z jękiem w pół, rzuciłam się do drzwi. Nie dbając o to jak wyglądam wybiegłam z mieszkania i nie czekając na windę zaczęłam zbiegać w dół po schodach. Bogu dzięki, że nie spotkałam po drodze żadnego z sąsiadów, bo zdanie na nasz temat mieliby już wyrobione. Zresztą, już pewnie mieli. Ale czym ja się przejmowałam?

Już mnie i tak tu kurwa nie zobaczycie.

~*~

*brak pomysłu na notkę* 

Także... Komentować!

A, no i jest sprawa.

W komentarzach pod ostatnią częścią znalazło się pełno próśb o to, żeby rozdziały były dłuższe. 

Trochę Was zmartwię, ale nope, długość zostanie raczej taka jak jest. 

Po prostu nienawidzę pisać na siłę. 

A jeśli miałabym to robić, to spodziewajcie się rozdziałów w naprawdę dłuuugich odstępach czasowych.  

Chyba będzie jednak lepiej jeśli będę dodawać je krótsze, ale co tydzień, nie?

Buzi!